लवकरच पुर्वीप्रमाने ब्लॉगवर सक्रीय होइन.
http://en.wikipedia.org/wiki/Guillain-Barr%C3%A9_syndrome
आपल्या देशात हजारोंनी अशी गावं होती की, ज्या गावांना पक्के (डांबरी) रस्ते नव्हते। पावसाळ्यात या गावांच्या रस्त्यावरून सायकल नेणेही मुश्कील असायचे। आपल्या गावाला डांबरी रस्ता होऊ शकतो, असे स्वप्नातही या ग्रामस्थांना वाटले नसेल, परंतु वाजपेयी सरकारने पंतप्रधान ग्राम सडक योजना राबविली आणि छोटे छोटे खेडे डांबरी रस्त्यांनी जोडले. लाखो गावं जोडली गेली. 50 वर्षांमध्ये कॉंग्रेस पक्षाने जेवढे रस्ते बांधले नाहीत त्याहून अधिक रस्ते भारतीय जनता पक्षाच्या सरकारने केवळ 6 वर्षांत बांधले. चांगले रस्ते असणे ही विकासासाठीची पहिली गरज असते.
दि. 23 एप्रिल रोजी दुसऱ्या टप्प्यातील मतदान होणार आहे. सोलापुरात याच दिवशी मतदान होणार आहे. मतदानाचा दिवस जवळ येत आहे तसे प्रचाराचे अनेक पैलू समोर येत आहेत. सोलापूर मतदारसंघात भाजपाचे ऍड. शरद बनसोडे आणि कॉंग्रेसचे सुशीलकुमार शिंदे यांच्यात थेट लढत आहे. सदैव सुशीलकुमारांच्या पाठिशी उभा राहिलेला दलित समाज यावेळी भाजपा, बसपा आणि कॉंग्रेस या तीन पक्षांत विभागला गेल्याचे दिसत आहे. कणबससारख्या खेड्यातील बौद्ध वस्त्यांमध्ये भाजपाचे झेंडे डौलाने फडकताना दिसत आहेत. असे पहिल्यांदाच होत आहे. यामुळे गोंधळलेले कॉंग्रेसचे नेते भाजपा जातीयवादी असल्याचे सांगण्याचा प्रयत्न करीत आहेत, मात्र खरा जातीयवादी कॉंग्रेसच आहे, असे त्यांना प्रत्युत्तर मिळत आहे. बाबासाहेबांनी कॉंग्रेसला जळते घर म्हटल्याचा दाखला देण्यात येत आहे. बाबासाहेबांना जिवंतपणी यातना देणारा कॉंग्रेस पक्षच होता. बाबासाहेबांच्या हयातीत 15 खासदार निवडून आले होते, परंतु आज रिपब्लिकन पक्षाचा एकच खासदार कॉंग्रेसवाल्यांच्या दयेवर निवडून येतो. कॉंग्रेसमुळेच दलित चळवळीचे वाटोळे झाल्याची भावना प्रबळ होत असल्याचे दिसत आहे.
ग्रामीण भागातून कॉंग्रेसला नेहमी अनुकूलता असते. मात्र यावेळी ग्रामीण भागात शिंदेंविरुद्ध तीव्र असंतोष दिसत आहे. गेल्या 60 वर्षांमध्ये कॉंग्रेसला मते देऊनही गावांना कॉंग्रेसवाले पाणीही देऊ शकले नाहीत, ते काय विकास करणार, असा प्रश्न ग्रामीण भागातून विचारण्यात येत आहे. एका गावात ग्रामस्थांनी ग्रामीण विकास मंत्र्यांची सभा उधळून लावल्याचेही वृत्त प्रसिद्ध झाले आहे. कॉंग्रेसला विकास करायचा होता तर गेल्या 60 वर्षांत का केला नाही? असा रोकडा सवाल उपस्थित करण्यात येत आहे.
कितीही कॉंग्रेसविरोधी वातावरण असले तरी शेवटच्या दोन रात्रींमध्ये "अर्थ'पूर्ण बैठका आणि संपर्कातून वातावरण बदलून जाईल असे भाकित या क्षेत्रातील जाणकार ठामपणे करीत आहेत. आम्हाला पैसे वाटण्यात आले तर आम्ही प्रसंगी पैसे घेऊ, पण आमच्या मनातील उमेदवारालाच मत देऊ, अशी व्यावहारिक आणि चतुर भूमिका युवक मतदार घेताना दिसत आहे.
गेल्या वर्षभरात सावरकर विचार मंचच्या माध्यमातून अनेक उपक्रम राबविले गेले आहेत. क्रांतिसूर्य सावरकर, सावरकर जयंतीचा भव्य कार्यक्रम आदींतून शेकडो तरुण हिंदुत्वाकडे आकर्षित झाले आहेत. नॉर्थकोट आणि कामगार मैदान येथे हिंदू जनजागरण समितीने घेतलेल्या धर्मसभांचा प्रभाव शहरात अजूनही टिकून आहे. शेळगी, बापूजी नगर, जुळे सोलापूर आदी भागांतून राजकारणापासून अलिप्त असलेले, परंतु तळागाळापर्यंत प्रत्यक्ष संपर्क असलेले हिंदू जनजागरण समितीचे शेकडो कार्यकर्ते हिंदू हितासाठी मतदान करण्याचे आवाहन करीत आहेत. एका बाजूला असे चित्र आहे, तर दुसऱ्या बाजूला दिग्गज नेतेमंडळी खोटे बोलण्याच्या स्पर्धेत उतरली आहेत. सुशीलकुमार शिंदे आणि शरद पवारही या स्पर्धेत मागे नाहीत.
अँटोनिया मायनो ऊर्फ सोनिया गांधी यांचा बसता उठता जप करणारे सुशीलकुमारजी दक्षिण सोलापूर तालुक्यातील एका गावात प्रचाराच्यावेळी म्हणाले, "कॉंग्रेसचा घराणेशाहीला विरोध आहे.' कमजोर पंतप्रधान म्हणून विख्यात झालेले मनमोहनसिंग म्हणतात, "राहुल गांधी (राऊल विन्सी या नावाने त्यांनी आपले शिक्षण पूर्ण केले आहे) यांच्यात पंतप्रधान बनण्याचे सारे गुण आहेत.' गेल्यावेळी उज्ज्वलाताई शिंदे यांना उमेदवारी देण्यात आली होती. प्रश्न त्या निवडणुकीत हरल्या याचा नाही; धडधडीत खोटे बोलण्याचा आहे. सतत खोटी आश्वासने आणि खोटी विधाने ऐकून सामान्य जनतेस खरे काय आणि खोटे काय असा प्रश्न पडल्यास आश्चर्य नको.
ज्यांनी कधी स्वत:च्या फायद्याशिवाय समाजाचा, देशाचा विचार केला नाही, ज्यांना "साहेबांशी' असलेल्या ओळखीमुळे चांगले दिवस आले, साहेबांच्या मर्जीत राहिल्यामुळे सात पिढ्या बसून खातील इतकी "माया' जमा करता आली, साहेबांमुळे स्वत:च्या बायकोला पुरस्कार मिळाले, त्यांच्या समवेत फोटो काढून दिवाणखाण्यात लावता आला, साहेबांमुळे आपल्या हॉस्पिटलचा, उद्योगाचा, कंत्राटदारीचा प्रत्यक्ष किंवा अप्रत्यक्ष फायदा झाला अशा लोकांना मत कोणाला द्यावे, असा प्रश्नच पडत नाही. (येथे साहेब म्हणजे गोड-गोड बोलून समाजाचे नेतृत्व करणारा, केवळ कार्यकर्त्यांची (चेल्यांची) गरिबी दूर करणारा, स्वत:च्या पदासाठी, स्थान पक्के ठेवण्यासाठी देशाच्या स्वाभीमानाचा विचार न करणारा नेता असा अर्थ घ्यावा.) किंबहुना अशी मंडळीच प्रचारकाळात रान उठवत असतात.
पक्ष कोणताही असो, चांगले आणि लबाड लोक कमी-अधिक प्रमाणात असतातच. अशावेळी त्या पक्षाचा इतिहास तपासणे आवश्यक बनते. जवळपास 50 वर्षांहून अधिक काळ या देशावर राज्य केलेल्या कॅंाग्रेसच्या नेत्यांनी या देशाचा काहीच विकास केला नाही, असे म्हणणे पूर्णपणे बरोबर होणार नाही. कणभर काम करून जनतेच्या डोळ्यात मणभर धूळ फेकत देशाच्या संपत्तीची या मंडळींनी कशी लूट केली याचा पुराव्यांसह पर्दाफाश करणारे थोर विचारवंत एस. गुरुमूर्ती यांचा याच "आसमंत'मधील लेख पाहा म्हणजे ध्यान्यात येईल.
आपल्या देशात हजारोंनी अशी गावं होती की, ज्या गावांना पक्के (डांबरी) रस्ते नव्हते. पावसाळ्यात या गावांच्या रस्त्यावरून सायकल नेणेही मुश्कील असायचे. आपल्या गावाला डांबरी रस्ता होऊ शकतो, असे स्वप्नातही या ग्रामस्थांना वाटले नसेल, परंतु वाजपेयी सरकारने पंतप्रधान ग्राम सडक योजना राबविली आणि छोटे छोटे खेडे डांबरी रस्त्यांनी जोडले. लाखो गावं जोडली गेली. 50 वर्षांमध्ये कॉंग्रेस पक्षाने जेवढे रस्ते बांधले नाहीत त्याहून अधिक रस्ते भारतीय जनता पक्षाच्या सरकारने केवळ 6 वर्षांत बांधले. चांगले रस्ते असणे ही विकासासाठीची पहिली गरज असते.
भारतातील शेतकरी सुखी व्हावा, शेती सुजलाम सुफलाम व्हावी यासाठी 2016 पर्यंत भारतातील सगळ्या प्रमुख नद्यांना जोडण्याची महत्त्वाकांक्षी योजना हाती घेण्यात आली. भारतातील प्रत्येक खेड्यामध्ये सार्वजनिक दूरध्वनी पोचविण्याची योजना अमलात आणून 85 टक्के गावांमध्ये दूरध्वनी सेवा सुरू केली. वाजपेयी सरकार सत्तेत येण्यापूर्वी दूरध्वनी मिळविण्यासाठी लोकांना वर्षानुवर्षे रांगा लावाव्या लागत असत, पण वाजपेयी सरकारने चमत्कार केला. ग्रामीण भागातील शेतमजूरदेखील मोबाईल फोनवरून बोलताना दिसू लागला. स्वयंपाकाचा गॅस घरपोच मिळणे सहजशक्य झाले. देशाच्या विकासाच्या दृष्टीने देशात अभूतपूर्व क्रांती झाली.
कॉंग्रेसप्रणित आघाडी सरकारने काय प्रगती केली हे आपल्यासमोर आहे. गगनाला भिडलेले जीवनावश्यक वस्तूंचे आजचे भाव आणि 5 वर्षांपूर्वीचे भाव याची तुलना करा. म्हणजे नेमका फरक ध्यानात येईल. खेड्यांमध्ये 12-12 तास 14-14 तास वीज उपलब्ध नसते. भाजपाचे राज्य असलेल्या गुजरातकडे पाहा तिथे 24 तास सतत वीजपुरवठा केला जातो. लोकाभिमुख सरकारे भारतीय जनता पक्षाने राबविली आहेत. मध्य प्रदेश, छत्तीसगड, गुजरात ही राज्ये याची उदाहरणे आहेत. कॉंग्रेसच्या दृष्टीने विकासाची व्याख्या समजून घेताना मला अनुभवास आलेली एक घटना सांगतो, म्हणजे यावर अधिक भाष्य करण्याची गरज भासणार नाही. शिवसेनेत अनेक वर्षे काम केलेल्या एका महिला लोकप्रतिनिधीने कॉंग्रेस पक्षात प्रवेश केला. कॉंग्रेस प्रवेशाचे समर्थन करताना त्या बाई मला म्हणाल्या, "पाहा, मी गेल्या 15-20 वर्षांपासून शिवसेनेत काम करीत होते, पण मला रिक्षानेच ये-जा करावे लागायचे. आता मी कॉंग्रेसमध्ये गेलेय- पुढील वर्षभरात माझ्या घरासमोर चारचाकी दिसेल.'
विकासाच्या बाबतीत आनंदी आनंद असणाऱ्या कॉंग्रेसप्रणित सरकारचे मुसलमानांप्रतिचे आणि ख्रिश्चनांप्रतिचे धोरणही हिंदूंवर अन्याय करणारेच राहिले आहे.
"मग जेव्हा निषिद्ध महिने लोटतील तेव्हा त्या अनेकेश्वरवादींना ठार करा, जेथे सापडतील तेथे त्यांची नाकेबंदी करा व प्रत्येक पातळीवर त्यांचा समाचार घेण्यासाठी सज्ज राहा...' कुराण (9.5)
"आकाशातून पडलेले पाणी या ना त्या मार्गाने अंती सागराला जाऊन मिळते, त्याप्रमाणे कोणत्याही ईश्वराची केलेली उपासना अंती एकाच ईश्वराला जाऊन मिळते....' (शिवमहिम्न स्तोत्र)
मुस्लिम आणि हिंदू विचारांमधील हा फरक कॉंग्रेसच्या नेत्यांनी कधीच समजून घेतलेला नाही. याचाच परिणाम म्हणजे 1947 साली 23 टक्के मुस्लिमांसाठी भारताची फाळणी करण्यात आली. 23 टक्के (ही आकडेवारीसुद्धा बोगस होती) मुस्लिमांसाठी 30 टक्के भारतभूमी देण्यात आली. लोकसंख्येची अदलाबदलही झाली नाही. 23 टक्क्यांपैकी काहीच टक्के पाकिस्तानात गेले. आज भारतातील मुस्लिमांचे लांगूलचालन करण्यात कॉंग्रेस पक्षाने कोणतीही कसूर ठेवलेली नाही.
सोलापुरातील सिद्धेश्वर मंदिरासमोरील कृत्रिम थडग्यामुळे रस्त्याला होणारा अडथळा असो की 2002 च्या सोलापूर दंगलीतील आरोपींना पाठिशी घालणे, कॉंग्रेस आणि राष्ट्रवादीने सदैव धर्मांधांना पाठिशी घातले आहे. गल्लीपासून दिल्लीपर्यंत कॉंग्रेसचे हेच धोरण राहिले आहे. अतिरेक्यांची तळी उचलून धरण्याचा निर्लज्जपणा कॉंग्रेस आणि राष्ट्रवादीच्या नेत्यांनी केला आहे. कोणत्याही दिवशीचा दै. सनातन प्रभात काढून पहा उदाहणांसह हे लांगूलचालन आपल्या नजरेत येईल.
देशभरात थैमान घालत असलेल्या इस्लामी दहशतवादाला आणि ख्रिस्ती मिशनऱ्यांच्या धर्मांतरणाच्या कारवायांना पायबंद घालायचा असेल तर केंद्रातील सरकार बदलणे आवश्यकच आहे.
(जन्म-शके १८०५ वैशाख कृ ६ निर्वाण- शके १८८७ फाल्गून शु.६)
१८८३ मे २८ जन्म भगूर गाव(जि। नाशिक)...
१८९२ मातृ निधन...
१८९८ मे देवीपुढे सशस्त्र क्रांतीची शपथ...
१८९९ सप्टें ५ पितृनिधन....
१९०० जाने १ मित्रमेळ्याची स्थापना
१९०१ मार्च विवाह
१९०१ डिसे।१९ मैट्रिक परीक्षा उत्तीर्ण.
१९०१ जाने।२४ पुणे येथील फर्गसन महाविद्यालयात प्रवेश.
१९०४ मे। अभिनव भारत या आंतरराष्ट्रीय क्रांतीसंस्थेची स्थापना.
१९०५ दसरा विदेशी कपडयांची होळी।
१९०५ डिसे।२१ बी.ए. परीक्षा उत्तीर्ण.
१९०६ जून ९ लंडनला प्रयाण।
१९०७ मे १० १८५७ च्या स्वातंत्र-युद्धाचा लंडनमध्ये सुवर्ण महोत्सव।
१९०७ जून मॅझिनीचे चरित्र प्रसिद्ध केले।
१९०८ मे २ लंडनमध्ये प्रथम शिवजयंत्युत्सव।
१९०८ हॉलंडमधे सत्तावनचे स्वातंत्र्यसमर(इंग्रजी) गुप्तपणे छापले।
१९०९ मे बॅरिस्टरची परीक्षा उत्तीर्ण,पण पदवीस नकार।
१९०९ जून वडील बंधु श्री।बाबाराव यांना जन्मठेप-काळेपाणी-शिक्षा.
१९०९ जुलै धिंग्राकृत कर्झन वायलीचा वध।
१९०९ आक्टो।२४ लंडनमधे दसर्याचा उत्सव, अध्यक्ष--- बॅ।गांधी.
१९१० मार्च १३ पॅरिसहून लंडनला येताच अटक।
१९१० जुलै ८ मार्सेलीस बंदरात समुद्रात उडी।
१९१० डिसे।२४ जन्मठेप काळ्यापाणीची शिक्षा.
१९११ जाने।३१ दुसर्या जन्मठेपेची शिक्षा।
१९११ जुलै ४ अंदमानच्या कारावासास(एकलकोंडीत) प्रारंभ।
१९१९ एप्रिल (बाबारावांच्या पत्नी)सौ।येसुवहिनींचे निधन.
१९२० नोव्हें। धाकचे बंधु डा. नारायणरावांची अंदमान-कारागृहात जाऊन भेट.
१९२१ मे।२ बाबाराव आणि तात्याराव दोघांची अंदमानातून हिंदुस्थानांत पाठवणी.
१९२१ नि १९२२ अलिपूर(बंगाल) नि रत्नागिरी येथील बंदिवास।
१९२३ मुंबईचे राज्यपाल लाईड जार्ज यांची सावरकरांच्या मुक्ततेविषयी चर्चा।
१९२४ जाने।६ राजकारणात भाग न घेणे व रत्नागिरी जिल्ह्यात. राहणे या दोन अटींवर येरवडा कारागृहातुन सुटका.
१९२५ जाने।७ कन्या "प्रभात" हिचा जन्म.
१९२६ जाने।१० हुतात्मा स्वामी श्रद्धानंदांच्या स्मरणार्थ 'श्रद्धानंद' साप्ताहिक मुंबईत सुरू केले.
१९२७ मार्च १ रत्नागिरीस गांधीजी-सावरकर भेट नि चर्चा।
१९२७ मार्च १७ पुत्र "विश्वास" याचा जन्म।
१९३० नोव्हें १६ रत्नागिरीत स्पृश्यास्पृश्यांचे पहिले प्रकट सहभोजन
१९३१ फेब्रु।२२ पतित-पावन मंदिरात श्री. लक्ष्मी-नारायण मूर्तीची प्राणप्रतिष्ठा.
१९३१ फेब्रु २५ मुंबई इलाखा अस्पृश्यता-निवारक-परिषद अधिवेशन ६ वे अध्यक्ष।
१९३१ एप्रिल २६ सोमवंशी महार-परिषद- अध्यक्ष। पतित-पावन मंदिरात सभा.
१९३१ सप्टें २२ नेपाळ-राजपुत्र हेमसमशेर जंगबहादुर राणा यांनी भेट दिली।
१९३१ सप्टें १७ श्रीगणेशोत्सवात भंगीबुवांचे कीर्तन।महाराचा गीतापाठनि ७५ स्पृश्या- स्पृश्य महिलांचे पहिले सहभोजन.
१९३७ मे १० रत्नागिरी स्थलबद्धतेतून विनाअट संपूर्ण मुक्तता।
१९३७ डिसे।३० हिंदु महासभा १९ व्या अ. भा. अधिवेशनाचे अध्यक्ष,कर्णावती.लागोपाठ सात वर्षे अ.भा.हि.म. सभेच्या अध्यक्षपदीं निवड.
१९३८ एप्रिल १५ 'महाराष्ट्र-साहित्य-संमेलन' २२ वे अधिवेशन,मुंबई, अध्यक्ष।
१९३९ फेब्रु १ निजाम विरोधी 'भागानगरचा निःशस्त्र प्रतिकार' प्रारंभ।
१९४१ जून २२ सुभाषचंद्र बोस अवचित सावरकर-सदनात येऊन भेटले।
१९४१ डिसे।२५ भागलपूरचा नागरिक-सभा-स्वातंत्र्यार्थ लढा.
१९४३ मे २८ ६१व्या वाढदिवसानिमित्त पुण्यात अ।भा. सत्कार आणि निधी समर्पण.
१९४३ आगस्ट १४ नागपूर-विद्यापीठाने डी। लिट। ही सन्मान्य पदवी दिली.
१९४३ नोव्हें ५ अखिल महाराष्ट्र नाट्य-संमेलन अध्यक्ष।
१९४५ मार्च १६ वडील बंधु श्री।गणेशपंत(तथा बाबाराव) यांचे निधन, सांगली.
१९४५ एप्रिल १९ अ।भा. संस्थान-हिंदूसभा-अधिवेशन(बडोदे) अध्यक्ष.
१९४५ मे ८ कन्या 'प्रभात' चा विवाह, पुणे।
१९४६ एप्रिल मुंबई सरकारनं संपूर्ण सावरकर-वाङमयावरील बंदी उठवली।
१९४७ आगस्ट १५ दुख:मिश्रित आनंद! घरावर भगवा ध्वज नि राष्ट्र- ध्वज उभारले।
१९४८ फेब्रु। ५ गांधी-वधानंतर सुरक्षा-निर्बंधान्वये अटक.
१९४९ फेब्रु १० गांधी-वध अभियोगातून निष्कलंक सुटका।
१९४९ आक्टो १९ धाकटे बंधु डा। नारायणराव यांचे निधन.
१९४९ डिसे। अ.भा.हि.म. सभा, कलकत्ता- अधिवेशनाचे उद्- घाटक.
१९५० एप्रिल ४ पाक पंतप्रधान लियाकत अली ची दिल्ली भेट म्हणून अटक नि बेळगाव कारागृह-वास।
१९५२ मे १०-१२ 'अभिनव-भारत' संस्थेचा सांगता-समारंभ, पुणे।
१९५५ फेब्रु। रत्नागिरीच्या पतित-पावन मंदिराच्या सुवर्ण महोत्सवाचे अध्यक्ष.
१९५६ जुलै २३ लो।टिळक जन्मशताब्दी महोत्सव,पुण्यात भाषण.
१९५६ नोव्हें १० अ।भा.हि.म. सभा,जोधपूर- अधिवेशनाचे उद्-घाटक.
१९५७ मे १० दिल्लीत १८५७ च्या स्वातंत्र्युद्ध-शताब्दी महोत्सवात भाषण।
१९५८ मे २८ ७५ वा वाढदिवस। मुंबई महापालिकेकडून सत्कार.
१९५९ आक्टो ८ पुणे विद्यापीठाने 'डी-लिट' सन्मान्य पदवी(घरी येऊन) दिली।
१९६० डिसें। २४ मृत्युंजय-दिन-साजरा(या दिवशी ५०वर्षे जन्मठेप संपत होती).
१९६१ जाने।१४ मृत्युंजय-दिनानिमित्त शेवटचे प्रकट भाषण(पुणे).
१९६२ एप्रिल १५ मुंबईचे राज्यपाल श्रीप्रकाश घरी येऊन भेटले।
१९६३ मे २९ मांडीचे हाड मोडल्याने रूग्णालयात।( मुंबई)
१९६३ नोव्हें ८ पत्नी सौ। यमुनाबाई यांचे निधन.
१९६४ आगस्ट १ मृत्युपत्र केले।
१९६४ आक्टो। भारत सरकारकडून मासिक रू.३०० मानधन देऊन सन्मान.
१९६५ सप्टें गंभीर आजार।
१९६६ फेब्रु १ अन्न नि औषध वर्ज्य करून प्रायोपवेशनास प्रारंभ।
१९६६ फेब्रु २६ शनिवारी सकाळी १०-३० वाजता देह-विसर्जन। वय८३
१९६६ फेब्रु २७ महायात्रेत मुंबई सेंट्रल स्थानकासमोर रा।स्व. संघाची सैनिकी मानवंदना, मुंबईच्या चंदनवाडी विद्युत्-दाहिनीत अग्निसंस्कार....
संकलन : सुजीत...